Tsja,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, wat een eenzaam jaar heb ik achter de rug...,
Ik hoop echt dat de laatste maand van dit jaar mij toch nog wat leuks mag brengen en dat ik uiteindelijk mijn eenzaamheidsgevoel omzet naar een BLIJ of WIJ gevoel, althans in zoverre ik mij blij kan en mag voelen. Dan zeg je.. Hé! Kom op... Jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gevoel.. KLOPT... alleen dit is niet zo simpel om te zeggen als je lijdt aan een CPTSS met een chronische depressie die vele leuke dingen aan de kant probeert te schuiven om zoveel mogelijk mijn brein in het grote zwarte gat te laten zinken. Nee, dit is geen zelfmedelijden, dit is een feit.
2017 begon voor mij eenzaam. Niet dat ik alleen was, maar wel eenzaam.
En eigenlijk is dit gevoel, eenzaamheid, niet meer weggeweest maar werd steeds vaker waargenomen. Het drukt echt een stempel op mijzelf en dat doet zeer. Je hoort veelal op het nieuws en andere televisieprogramma's dat de ouderen in dit land zo eenzaam zijn, nou... ik kan je vertellen dat ook vele volwassenen en waarschijnlijk ook vele kinderen eenzaam zijn. Je kan je gaan verschuilen onder vele maskers en net doen alsof er niets aan de hand is. Leuke verhalen verzinnen of bedenken en die op sociale media gaan zetten, wederom met een masker op... maar die eenzaamheid blijft knagen. En je vrienden dan? Welke vrienden? Ja,ik kan aankloppen bij verschillende mensen en om hulp vragen of een gesprek beginnen over koetjes en kalfjes, maar mijn echte gevoel, mijn deep down gevoel.. no way dat ik dáár over ga beginnen... dan weet ik zeker dat ik ook die mensen ga verliezen... in het verleden behaalde resultaten geven geen garantie voor de toekomst.... typ ik gekscherend. In 2017 is het ook weer eens bewezen dat ik mij veel te makkelijk over laat halen om bevriend te worden met andere mensen zonder ze echt goed te kennen, maarja je moet ergens beginnen nietwaar? De teleurstelling is echter dermate groot, als blijkt dat het toch weer de verkeerde kant uitgaat, dat ik soms maanden nodig heb om hiervan te herstellen. En dat ik uiteraard wéér in narcisten trap... ( zie mijn andere blog speciaal gewijd over narcisme persoonlijkheidsstoornis: http://over-leven7.webnode.nl )
Ik wil ook wel eens een avondje ongestoord kunnen doorzakken bijvoorbeeld of een filmmarathon kunnen houden. Gezellig op de koffie of ergens gaan eten buiten de deur. Een lange strand- of boswandeling maken, gewoon een dagje weg. Alleen dit doe ik niet... en al helemaal niet in mijn UP... stel je voor dat ik een paniekaanval ga krijgen onderweg of dat ik ergens overheen struikel en met mijn gezicht tegen het beton kwak. Het zijn kleine dingen waar ikzelf rekening mee mag, nee moet houden. En daarbij mijn rollator moet meekunnen. Rollator??? Jazeker... mijn benen zijn soms drilpudding of te stijf en anders is het wel mijn onderrug of mijn linker sleepvoet die roet in het eten wil gaan gooien dat ik nog normaal kan lopen. Nee, nogmaals... dit is geen zelfmedelijden, maar dit zijn feiten. Ik wil ook echt niet, absoluut niet zielig gevonden worden, want ik doe er echt (geloof me) alles aan om "functioneel" te blijven.
In mei 2017 kreeg ik mijn rolstoel... dat ding staat nu ontzettend in de weg in mijn opslagkamer want ik wil er gewoon niet aan dat ik dagen in zo'n rolvriend mag gaan zitten. Ik heb er zelfs les in gehad van pakweg een half uur met rijden, keren en draaien.. heb er nog net geen rijbewijs voor gekregen. In mijn woning is het niet te doen om met mijn rolvriend te gaan oefenen vanwege de inpandige drempels.
wordt vervolgd
